Respect στα Καλύβια!

Είχα την τύχη να είμαι παρών στο γήπεδο Καλυβίων και να δω από κοντά τον δεύτερο ημιτελικό του ΠΑΟ με τη Θύελλα Ραφήνας. Ήταν ένα ματς που πρόσφερε συγκινήσεις όχι τόσο για το θέαμά του, όσο για την εξέλιξή του και τη συγκίνηση που πρόσφερε ως το φινάλε. Κάθε ματς που πάει στα πέναλτι θεωρείται «θρίλερ», αλλά αυτό ήταν πραγματικό… Γιατί δεν ήξερες ανά πάσα στιγμή τι θα συμβεί.
Ας το πάρουμε από την αρχή. Στα Καλύβια μόνο respect! Από την αρχή της σεζόν οι περισσότεροι την είχαν ξεγραμμένη την ομάδα. Δεν το κρύβω πως κι εγώ πίστευα πως δύσκολα θα σωθεί η χρονιά… Έλα όμως που η μοίρα είχε διαφορετική άποψη. Ο Παναγιώτης Χριστοφιλέας είναι ένας άνθρωπος με όρεξη για δουλειά και γρήγορα άλλαξε τα κακώς πεπραγμένα του καλοκαιριού. Η ομάδα μαζεύτηκε γρήγορα με κάποιες αλλαγές στο ρόστερ ως τον Οκτώβριο, ενώ και τον Γενάρη έγιναν σωστές κινήσεις. Όλες οι κινήσεις χρεώνονται φυσικά στον προπονητή, αφού εκείνος επέλεξε τους παίκτες που ήρθαν και δικαιώθηκε εκ των υστέρων.
Τα Καλύβια όχι μόνο δεν «φούνταραν» από νωρίς, αλλά είναι πάρα πολύ κοντά στο να εξασφαλίσουν την παραμονή τους στην κατηγορία, ενώ «άγγιξαν» την πραγματοποίηση του πιο τρελού τους ονείρου! Έγραψαν χρυσή σελίδα στην ιστορία τους και έφτασαν μια ανάσα από την πρόκριση στον μεγάλο τελικό. Όχι ότι δεν συνιστά τεράστια επιτυχία η συμμετοχή στον ημιτελικό, αλλά κακά τα ψέματα ο τελικός έχει άλλη αίγλη! Και τον ήθελαν πολύ στα Καλύβια. Τον άγγιξαν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Αλλά αυτό δεν μειώνει καθόλου την επιτυχία τους στη φετινή σεζόν. Η ομάδα επέστρεψε στην Α’ ΕΠΣΑΝΑ και στην πρώτη της σεζόν έφτασε και στα ημιτελικά του Κυπέλλου της Ένωσης. Και από μόνο του να το διαβάσεις αντιλαμβάνεσαι ότι μια τέτοια πορεία μιας νεοφώτιστης ομάδας συνιστά επιτυχία. Και φυσικά αξίζουν πολλά μπράβο και οι παίκτες. Γιατί έπαιξαν ως ίσος προς ίσο μια ομάδα που είναι μια κατηγορία πιο πάνω. Και έδειξαν ότι έχουν τον χαρακτήρα να σταθούν επάξια απέναντι στους «δυνατούς»!
Εκτός του Παναγιώτη Χριστοφιλέα και του γενικού αρχηγού της ομάδας, Κωνσταντίνου Αποστόλου, που επίσης πρόσφερε και συνεχίζει να προσφέρει σε αυτήν την ομάδα με όλες του τις δυνάμεις, ειδική μνεία πρέπει να γίνει σε έναν άνθρωπο. Σίγουρα όλο το ΔΣ έχει συμβάλλει σημαντικά, αλλά ένας άνθρωπος έχει κάνει την υπέρβασή του. Και είχα την τύχη να κάθομαι δίπλα του σήμερα και να ζήσω μαζί του αυτό το παιχνίδι. Να δω την αγωνία του στα πέναλτι, τη χαρά του (σαν του μικρού παιδιού) νωρίτερα όταν σκόραρε η ομάδα του, αλλά και το πώς έζησε αυτήν την επιτυχία της ομάδας του. Φυσικά αναφέρομαι στον πρόεδρο του ΠΑΟ Καλυβίων, τον Νίκο Πουλόπουλο, ο οποίος έχει δώσει όλο του το «είναι» τα τρία χρόνια που βρίσκεται στον προεδρικό θώκο της ομάδας. Γνωρίζοντας πράγματα και καταστάσεις δεν είναι υπερβολή να πω ότι τον έχει «πονέσει» πραγματικά η τσέπη του. Αλλά δεν δίστασε στιγμή. Είναι άνθρωπος που ότι αναλαμβάνει το κάνει με μεράκι και αυτό φάνηκε και στο ποδόσφαιρο. Δεν είχε όλες τις απαραίτητες γνώσεις από την αρχή, αλλά στη δεύτερη σεζόν ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Πολύ δε περισσότερο φέτος. Δεν φοβήθηκε να παραδεχτεί τα λάθη του και να τα αλλάξει. «Μάτωσε», αλλά κράτησε αυτήν την ομάδα όρθια και την αξιοπρέπειά της. Και τώρα, το προσεχές καλοκαίρι που θα αποχωρήσει, θα έχει κάθε λόγο να είναι περήφανος για την κληρονομιά που αφήνει πίσω του και θα φύγει με ψηλά το κεφάλι. Γιατί πάλεψε μόνος του σε πολλές περιπτώσεις και τα κατάφερε. Και το respect που λέει για την ομάδα, το αξίζει και εκείνος…